Even voorstellen
Ik ben Remco, vader van Evi (10 jaar) en ik heb een haptonomiepraktijk in Driel én Velp. Vanaf ongeveer mijn 30e is persoonlijke ontwikkeling een rode draad in mijn leven. In de jaren die volgde heb ik me verdiept in verschillende therapieën. Van cognitieve gedragstherapie en mindfulness tot psychotherapie. In deze tijd werd mijn gevoeligheid ook steeds duidelijker en het plaatje werd nog completer na het volgen van een webinar over hoogbegaafdheid. Zo vielen langzaam de stukjes op z'n plek. Ik heb ook veel alternatieve paden bewandeld, zoals (familie)opstellingen, lichaamswerk, energetische massages en andere ervaringsgerichte behandelingen. Ik heb dus aardig wat ervaring op verschillende vlakken. Dat neem ik allemaal mee in mijn gereedschapskist als haptonoom.
Die gereedschapkist zet ik graag in om mensen zoals jij te helpen. Want hoe sterk onze drive soms ook kan zijn om het alleen te doen, je hebt andere mensen nodig voor groei en ontwikkeling. Soms zal ik je een spiegel voorhouden, of benoemen wat ik aan niet behulpzame patronen bij je zie. Maar bovenalles zorg ik voor een veilige bedding die aan de basis staat van elke begeleiding.
Mijn pad
Zelf heb ik op jonge leeftijd te maken gekregen met pesten. Dat is op de basisschool begonnen en dat is - zij het in mindere mate - tot de HBO doorgegaan. Het patroon dat ik daardoor ontwikkelde was er een van afsluiten en niet kwetsbaar zijn. Ik eigende me een bepaalde zelfverzekerheid toe en liet mij niet raken door anderen. Dat heeft mij veel gebracht. Ik heb een eigen bedrijf opgebouwd en al op jonge leeftijd veel bereikt. Daarmee was ik voor de buitenwereld iemand waar je op kon bouwen, die het leven positief tegemoet trad en over wie je je geen zorgen hoefde te maken. En dat was ook voor mijzelf heel lang de waarheid.
Tot ik ergens eind 20 merkte dat ik afgesneden was van mijn emoties. Dat werd pijnlijk voelbaar toen ik als vrijwilliger een videoreportage maakte van 'Steppen tegen Kanker', een evenement van de Stichting Stop Hersentumoren. Met 300 deelnemers werd de Alpe d'Huez op de step getrotseerd. Na een dag filmen en interviews met deelnemers stond ik boven op die berg. Om mij heen allemaal hevig geëmotioneerde mensen. En ik... ik voelde het verdriet, ik voelde de pijn, ik voelde de wanhoop van de mensen die geliefden hadden verloren... maar de tranen... die bleven uit. Op dat moment besloot ik dat er iets moest veranderen en ben ik, zoals je hierboven hebt kunnen lezen flink aan het werk gegaan.
Toen mijn dochter in 2014 geboren werd, heb ik mezelf slechts één doel gesteld als vader: "Ik wil dat Evi weet en voelt dat ze goed is zoals ze is". Ik heb niet de illusie dat ze zonder onzekerheden opgroeit, dat is onderdeel van het volwassen worden en het jezelf steeds beter leren kennen. De basis die we onze kinderen in de eerste levensjaren meegeven, is wel voor een groot deel bepalend voor hoe ze in de toekomst met problemen omgaan.